Die genen

​Ik wil
een man
worden.​
Oneven woorden.
Schrijnend biggelend
m'n lippen terneer.
Waar spiegel mij placht
angst te tonen.​
Werd ik,
genen
gereflecteerd,
meegesleurd
overspoeld.
Golven onbegrip.
Schuim schande.
Wat en waarom
wedijverden.
Kniepeesreflex.
Afgewende blikken.
Ik sprak
koeterwaals
begrijpelijke blokjes
van eenzame
klanken.

Ik zei
dat ik eigenlijk een man was
in een vrouwenlijf.
Het belangrijkste in het leven​
is jezelf te blijven.
Werd mij
met de paplepel
door de strot
gestuwd​.
Thans verdronken
in ambiguïteit.
Voorheen
was liefde
vochtige lippen
luisterend oor
omhelzing verwarmd.
Nu zien m'n oorschelpen
dat zelfverloochening
hun de euforie
van m'n geboorte
kan herschenken.
Kwaadsappige ik!
Die ze dat
ontzeg​gen wil​.

Toen ik zei
dat ik volledig
man wilde worden.
Ving ik
tenslotte de blik
van m’n vader.
die m’n moeder
bekeek.
Sprak
hard
de aloude vrees.
Dat,
dat,
mijn zelfdestructie
zo lang in de maak
haar dood
zou worden.
Maar nee!
Complimenten.
Wrang.
Kneep in m’n wang.
Dat ik,
de dochter,
de dochter!
In elk geval
door zou leven.
Wat
een feest.
Slechts
een pietepeuterige
twijfel.
Is dit het waard?
Vraag in koor.
Is dit een vraag?
Wederhoor.

Toen ik vertelde dat ik
echt niet meer in een vrouwenlichaam
wilde zitten.
Dacht ik dat
bloed
bond.
Warm
druipend vloeiend stromend.
Tenslotte
pakte m'n vader
dag of twee later
z'n jas.
IJskoud.
Stapvoets.
En m'n moeder
bij de arm.
Spankeren in stilte.
Tersluiks escaleren.
Kerkhof
in zicht.
Reünie!
Oma!
Oom!
Dacht ik
anti
pessimist.​
Daar,
zei ma.
Rasperige stem.
Samenrotting zerken.
Daar,
zei ma.
Liggen de vrienden
die je afgestoten hebt.
Daar,
bij die crypte
familie vervreemd.
En daar,
brekende stem.
Je zoon!
​Dochter!
Mijn toekomst
zelf
gegraven.

Ik gaf te kennen
dat ik een man was.
Triomf.
Kreeg dat ding,
drie letters plakkerige ironie,
doch niet aan me,
​maar op.
M’n genen
‘t subject.
Ja,
kloppend.
Want
gevuld
met m’n eigen bloed.
Stromend vloeiend druipend.
Langs blikken
afgewend
op zoek
naar wie
ik dan wel mocht zijn.
En wie
niet.